ترجمه تخصصی فلسفی

زمان از آغاز تفکر فلسفی و حتی پیش از آن، همواره یکی از موضوعات مورد توجه متفکران بوده است؛ اما این توجه هرگز تا پیش از کانت، ارزش و اهمیت واقعی زمان را در نسبت با انسان آشکار نمی‌کرد. پس از کانت است که به شکل فلسفی، زمان با انسان، آگاهی و شناخت او پیوند می‌خورد و حتی امکان شناخت در حیطه امور زمانمند محدود می‌ شود. با هگل اما، این رویکرد بدیع، به شکوفایی حقیقی خود می‌ رسد؛ زمان از صورتِ منفعلِ صرفاً سوبژکتیو، خارج می شود و با زمانی روبرو می‌شویم که به واسطه‌ی روش دیالکتیکی هگل، با تاریخ پیوند می‌خورد. حقیقت ثابت و ایستای دوران کلاسیک، به حقیقتی تاریخی تبدیل می‌شود و این تحول در سایه‌ی تغییریست که در رویکرد به زمان اتفاق می‌افتد. بعد از کانت در مقابل تلقی کلاسیک، با نوعی زمان آگاهی مدرن مواجه می‌شویم که در هگل به ثمره اصلی خود، یعنی تاریخی شدن شناخت، آگاهی و حقیقت می‌انجامد. در این نوشتار پس از بررسی اجمالی سیرِ تاریخیِ مفهوم ِزمان، از آغاز فلسفه تا دوران پیش از کانت، به شکل توصیفی به ریشه های تکوینِ زمان آگاهی مدرن و سپس جایگاه زمان در اندیشه‌ی کانت پرداخته ایم که این بررسی در کانت، متمرکز بر فلسفه‌ی نظری او بوده است.

Since the beginning of philosophical thoughts and even before that, time has been always one of the interesting topics for thinkers. However, this constant interest did not find its true value and importance with regard man until Kant. After Kant, the connection between time and man and his awareness and cognition was philosophically defined so that even cognition became limited to temporal matters. Hegel takes this novel approach to its real place; time is no longer passive and subjective and becomes interwoven with history thanks to Hegel’s dialectic method. The truth of stability and consistency of the classic period is evolved into a historical truth and this evolution takes place through adopting a different approach to time. After Kant and in contrast with the classical thought, we find a modern awareness of time and this trend reaches its high with Hegel – i.e. adding a historical nature to cognition, awareness, and truth. This paper is a brief survey of the historical evolution of the concept of time, from the early days of philosophy to pre-Kant era. Through a descriptive method, the roots of evolution of modern time awareness and the position of time in Kant’s though were discussed. With regard to Kant, this survey was concentrated on theoretical philosophy. Afterwards, time in Hegel’s philosophical system, its relationship with place, dialectic, concept, and historical dimension were discussed along with borrowing, as much as possible, from the available interpretations.

مفهوم یا اصطلاح آلمانی""begriff از ارکان اصلی فلسفة هگل محسوب می شود و دارای اهمیت بسیار است. هماهنگ با کلِ نظام هگل، مفهوم نیز به واسطة نسبتش با صیرورت، معنایی بدیع و متفاوت دارد؛ در واقع رویکرد هگل به مفهوم و بداعت آن در روش فلسفی او یعنی دیالکتیک ریشه دارد و از مجرای همین نسبت است که مفهوم با زمان پیوند می خورد. از آنجا که در فلسفة هگل، صیرورت و شدن ویژگی حقیقت است، با حقیقتی تاریخی روبرو هستیم و برای او تاریخمندیِ حقیقت، مولود اینهمانیِ مفهوم و زمان است. این اینهمانی به واسطة ساختار منطقیِ مشابه، میان مفهوم و زمان ممکن است که خود نیاز به فراروی از زمان و وارونه کردن محتوای آن دارد. آنچه در این میان راهگشاست توجه به اهمیت گذشته و نقش آن در آگاهی؛ و اولویتِ آینده از مجرای میل است. در نهایت نیز از رهگذر رابطة متناهیتِ انسان با نامتناهیتِ هستیِ سرمدی، می توان با تکیه بر تفکرِ مفهومی انسان که منطبق با الگوی نامتناهیت است، آن را تبیین کرد.

“Begriff” is one of the fundamental concepts or terms in Hegel’s philosophy. In harmony with the whole Hegel’s system, this concept possesses a novel and different meaning depending on its relationship with becoming. In fact, Hegel’s approach to the concept and its novelty are rooted in his philosophical method or dialectic. It is through this venue that the concept finds its connection with time. Since becoming is a characteristic feature of reality in Hegel’ philosophy, what we deal with is a historical reality and for him, historicity of reality is the outcome of identitas of the concept and time. Due to the identical logical structure of the concept and time, the identitas might need to be processed out of time and reversed. It might help us in this area to pay attention to the past and its role in awareness and the priority of future through desire. Finally, it is possible to elaborate on the concept through the relationship between the finite nature of man and infinite nature of eternal nature and emphasis on the concept of human consistent with infinity model.

متافیزیک اسپینوزا نیز مانند بسیاری از نظام¬های فکری از اجزاء و خطوط رابطی تشکّل یافته است؛ که در این راستا از مفاهیمی همچون جوهر، صفات و حالات می¬توان به عنوان اجزای ذاتی و بنیادی در تقویم این نظام هستی¬شناختی یاد کرد که به واسطۀ مفاهیمی همچون علیت، انتشاء، تجلی و تقوّم و... با یکدیگر مرتبط شده و در این ربط و نسبت¬ها، تعیّن و معنای اصلی خود را یافته¬اند. ترمیم شکاف ناشی از دوگانه¬انگاری دکارت میان نفس و بدن و اعتقاد به اتحاد ذاتی آن دو، از دیگر مسائل بنیادی مابعدالطبیعۀ اسپینوزا است. فلسفۀ اسپینوزا درعین تأثر از افکار پیشینیانش دارای زبان منحصر به فرد خود است که در این رساله در پی تحلیل اجزای مقوّم ساختار فلسفۀ مابعدالطبیعی او به وسیلۀ دو شیوۀ تحلیل مفهومی و تأمّل تاریخی و زمینه¬گرایانه هستیم؛ تا با اطمینان بیشتری بتوانیم به قرائتی که هم¬خوانی و سنخیت بیشتری با واقعیت¬های فلسفی و زبانی مابعدالطبیعۀ اسپینوزا داشته باشد، دست پیدا کنیم.

Like many thought systems, Spinoza’s metaphysics is comprised of elements and lines that connect these elements. In this regard, concepts like essence, traits, and moods represent the fundamental and intrinsic elements of this ontological system. These elements are connected to each other through concepts like casualty, elation, manifestation, constitutiveness, and the like. It is through these relations and connections that these elements find their actual meanings. Filling the gap caused by Descartes’ dualism between the ego and body and the belief in the intrinsic unity of these two is another fundamental question in Spinoza’s metaphysics. While bearing traces of his predecessors’ thoughts, Spinoza’s philosophy has its own unique language. This paper is aimed at analyzing the constitutive elements of his metaphysics philosophy using conceptual analysis and historical and contextual reflections. Through this, we can achieve a more reliable reading with more consistency and cognition with the philosophical and lingual facts of Spinoza’s metaphysics.

مک ناتن در تحلیل خویش از علل ضعف های اخلاقی در اولویت اول انگیزش اخلاقی را مورد توجه قرار میدهد .وی در این حوزه به تبیین دیدگاههای واقعگرایی و ناشعععتاختگرایی میپردازد و با تحلیل نقاط قوت و ضععع دیدگاه آنها به دیدگاه خاص خویش اشععاره میکتد. مکناتن م تقد اسععت واقعگرایی به صععورتی که فراداران آنها ارائه دادهاند و همچتین ناشععتاختگرایی نمیتوانتد به تبیین انگیزش و همچتین علل ضعع های اخلاقی بپردازند. از نظر مکناتن الزامات اخلاقی مسععتقل از امیال هسععتتدچ چراکه وجود و مدعای آنها در اعطای دلیل برای انجام ا ل نه به میل ااعلچ بلکه به درک او از موق یت بستگی دارد و تتها یک برداشت شتاختی از انگیزش اخلاقی میتواند این اهم از الزام اخلاقی را اراهم آورد. در واقع مکناتن به نوعی واقعگرایی م تقد اسعععت که به خاصگرایی اخلاقی متجر میشود و براساس آن انگیزش اخلاقی و حتی علل ض های اخلاقی بایستی براساس موق یتی ستجیده شود که ا ل در آن واقع میشود. علاوه بر این، وی تأثیر اصول اخلاقی را نیز ناچیز میشماردچ این درحالی اسعت که در صعورت نادیده گراتن اصعول اخلاقی، م کل توجیه که در ناشتاختگرایی مطرح شده همچتان باقی است .در واقع مکناتن در تحلیل ض های اخلاقی به دو نوع درک محدود و درک عام از موق یت اشاره و م تقد است در درک محدود از موق یت شخص به نفع خود راتار میکتد و این درحالی است که در درک عام از موق یت، شعخص به گونهای راتار میکتد که شعایسعته است به وی لقب شخص اضیلتمدار داده شود و چتین درکی از موق یت به سختی حاصل میشود .

In his analysis of moral weaknesses, Macnaghten pays attention to ethical motivation. He tries to elaborate on realistic and noncognitivist viewpoints and highlights his viewpoints through analyzing the strength and weaknesses of such viewpoints. He believes that realism and noncognitivism as represented by the proponents cannot elaborate on the motivations and causes of immoralities. He argues that moral obligations are independent from desires as their presence and role in creating a reason for an action depends on the doer’s perception of the situation rather than their desire. And, only a cognitive perception of ethical motivation can create such perception of moral obligation. In fact, Mcnaghten believes in a sort of realism that leads to moral particularism based on which moral motivation and even the causes of moral weaknesses should be evaluated based on the situation in which the action takes place. Moreover, he belittles the effect of moral principles; however, by neglecting the moral principles, we face the problem of explaining noncognitivism. Indeed, Mcnaghten highlights in his analysis of moral weaknesses two types of limited and general perceptions of situation. In the case of limited perception, one acts in his own favor and in general perception, one acts as if he deserves the title virtue -oriented individual and such perception of the situation is not easy to achieve.

این پژوهش بر تحلیل مفهوم خیرخواهی و تبیین تربیت اخلاقی خیرخواهانه متمرکز شده و با رویکرد و روش تحقیق تحلیلی - استنتاجی انجام شده است. خیرخواهی یعنی خواستن خالصانه¬ی خیر و خوبی برای دیگران، در اندیشه¬ی اسلام، از منزلتى والا برخوردار است. خیرخواهی یکی از ارزش¬های بنیادین در روابط اجتماعی و یکی از فضیلت¬های انسانی و اخلاقی است. نتایج تحقیق نشان می¬دهد که هدف غایی خیرخواهی رضایت الهی است. مقام رضایت الهی فوق همۀ مقامات است و در پرتو خیرخواهی نسبت به همه¬ی آحاد جامعه امکان رسیدن به مقام الهی وجود دارد. هدف بنیادین خیرخواهی این است که انسان به عنوان یک موجود موحد، خیرخواه تمام افراد جامعه باشد و خلوص نیت داشته باشد؛ این مهم زمانی امکان¬پذیر است که هریک از اعضای جامعه را به مثابه افراد خانواده¬ی خود بداند. در این پژوهش با شیوه استنتاجی پنج اصل تربیتی استخراج گردید که عبارتند از: مسئولیت، تعاون، مودّت ومحبّت، صداقت در گفتار و رفتار، تحکیم روابط اجتماعی. از دیگر یافته¬ها می¬توان به پیشنهاد روش¬های مناسب تدریس، تبیین معلّم خیرخواه و دانش¬آموز خیرخواه و محتوای تدریس خیرخواهانه اشاره کرد.

The concept of benevolence and benevolent moral training were elaborated following an analytical-inferential method. By definition, benevolence is an honest good will and good wish towards others and it is highly praised in Islamic thoughts. Benevolence is one of the fundamental values in social relations and a humanistic and moral virtue. As shown by the results, the final objective of benevolence is to achieve God’s satisfaction. This level of satisfaction is above all achievements and it is attainable through benevolence to all mankind. The fundamental objective of benevolence is a monotheist man who is benevolent towards everyone in society with a good will. This is possible when all members of the society are seen as family members. Based on an inferential method, five educational principles were obtained including responsibility, cooperation, cordiality, honesty in expression and behavior, and solidification of social relationships. Other findings led to recommendations about proper teaching method and elaboration on a benevolent teacher, benevolent student, and benevolent teaching materials.

ترسیم جهان آرمانی و مولفه های آن همواره یکی از سوالات اساسی بشر بوده است. اینکه جامعه آرمانی چه مولفه هایی دارد و چه اقداماتی از طرف حاکمان و شهروندان باید صورت گیرد تا گذاری از وضع موجود به وضع مطلوب صورت گیرد از دغدغه های اساسی آرمان شهر است. بیشتر محققان، واضع آرمان شهر یا مدینه فاضله یا یوتپیا را افلاطون و ارسطو می دانند. اما در بین حکما و بزرگان دینی از جمله کنفوسیوس و زرتشت بیشتر بحث آرمان شهر مطرح شده است و هر کدام به فراخور زمان، موقعیت، مبانی سیاسی، اخلاقی و دینی خود به این موضوع پرداخته اند. این رساله با هدف بررسی، تحلیل و تطبیق آرمان شهر در آیین زرتشت و آیین کنفوسیوس با رویکردی تحلیلی و نظری و با روش کتابخانه ای و توصیفی انجام گرفته است. بررسی مفهوم آرمان شهر و مولفه های مهم آن در آرمان شهر زرتشتی و آرمان شهر کنفوسیوسی و یافتن وجوه اشتراک و افتراق آرمان شهر زرتشتی و کنفوسیوسی مساله اصلی پژوهشگر می باشد. با توجه به یافته های پژوهش آرمان شهر زرتشتی و کنفوسیوسی در نظام اخلاقی، نظم جهانی و تعلیم و تعلم حکمرانان با هم شباهت دارند. آرمان شهر زرتشتی اصالتی مینوی و آرمان شهر کنفوسیوسی اصالتی مادی دارد و از این جهت با یکدیگر در تضاد هستند.

Picturing an ideal world or utopia and its elements has been always one of the fundamental questions for man. The elements of utopia and the measures that must be taken by rulers and citizens to make the transition from status quo to desirable situation happen are of the main issues in our way towards utopia. The majority of researchers believe that the idea of utopia was brought in by Plato and Aristotle. However, before them, religious characters such as Confucius and Zoroaster have talked about utopia. Depending on their era and political, moral, and religious condition, they have approached the issue from different angles. The present dissertation is an attempt to examine, analyze, and compare the utopia in Zoroaster and Confucius religions following an analytical and theoretical approach though library and descriptive method. The main objective is to examine the concept of utopia and its elements from Zoroaster and Confucius viewpoints and find the common aspects and differences. The findings highlighted similarities between these two religions in terms of ethical system, world system, and trainings for rulers. Zoroastrian utopia has a Minavi nature and that of Confucius has a materialistic nature, which is the difference between them.