ترجمه تخصصی پرستاری

انسان موجودی با ابعاد زیستی، روانی و اجتماعی است که رفتارهایش با دیگران مرتبط بوده و دارای نیازهای متعددی است که برخی از آنها حیاتی تر از برخی دیگر می باشند. برآورده نشدن این نیازها می توانند در سلامت فرد اثرات سوء داشته باشند .از طرفی جوهره ی عملکرد بالینی پرستاری تامین آسودگی و راحتی بیمار است که از طریق توجه به نیازهای جسمی ؛ روحی و معنوی آنان فراهم می شود. از این رو پرستاران در هنگام بررسی بیمار، باید آنها را به عنوان یک سیستم واحد جسمی، روانی، اجتماعی و با در نظر گرفتن ابعاد وسیع اعتقادی و نیازهای اساسی و معنوی در نظر بگیرند. براین اساس پرستاران در بیمارستان با دو نوع مراقبت روبه رو می شوند؛ مراقبت های حرفه ای: شامل خدمات بهداشتی _درمانی ومراقبت های غیرحرفه ای که همان مراقبت های اولیه بیماران (تغذیه، دفع، استحمام، حمایت عاطفی و...) است و امروزه جهت انجام این گونه مراقبت ها و یا تهیه ی وسایل مورد نیاز بیماران، از همراهان آنها به عنوان مراقبین غیرحرفه ای استفاده می شود. مراقبین غیرحرفه ای معمولا متشکل از افراد خانواده، بستگان و یا دوستان بیمار هستند که به طور دائم در طول بستری بیمار بر بالین وی حضور دارند و علاوه بر مراقبت های اولیه منبع مهمی از حمایت عاطفی و امنیت برای بیماران خود تلقی می گردند. خانواده ابتدایی ترین و مهم ترین نهاد جامعه بشری محسوب می شود و نقش مهمی در فرایند های اجتماعی و بهداشت روانی فرد و جامعه ایفا می کند.اغلب بیماران با مشکلات زیادی در انجام مراقبت های خود روبه رو می شوند به همین دلیل به یک کمک کننده نیاز دارند. خانواده به عنوان یک کمک کننده می تواند نقش محوری در مراقبت های غیرحرفه ای وحفظ سلامت آنان ایفا کند.همراهان همواره عنصر کلیدی برای مراقبت های اولیه ی بیماران خود بوده اند و به عنوان کارمندان بهداشتی گمنام مطرح می شوند که به حمایت مستمر از جانب سیستم بهداشتی نیاز دارند. اما واگذاری عمده بار مراقبتی بیمار به آنان بدون در نظر گرفتن نیازهای روانی و اجتماعی شان و عدم برنامه ریزی و سازماندهی نیروهای غیررسمی منجر به بروز تنش و اظهار ناخوشایندی از حضورآنان توسط کارکنان موسسات مراقبتی گشته است. امروزه جامعه ی ما نیز با کمبود شدید نیروهای پرستار و کمک پرستار مواجهه است و محرومیت بیمار از پیامدهای آن به شمار می رود. پرستاران فقط قادر به ارائه ی خدمات تکنیکی هستند و به دلیل کمبود وقت حمایت های روحی و روانی کاهش می یابد. به همین دلیل وجود همراه به امری ضروری تبدیل شده است تا علاوه بر کمک در مراقبت های غیرحرفه ای، حمایت های عاطفی و تشویقی جهت شرکت در برنامه های درمانی را برای بیمار فراهم آورند. البته در مواردی هم مجبورند در اموری که هیچگونه تخصصی درآن ندارند دخالت کنند که خود موجب بروز مشکلاتی در این زمینه می شوند. به همین دلیل همواره حضورشان با مخالفت و مقاومت مواجه بوده است.

Human is a creature with biological, psychological, and social aspects and his behavior is affected by others around him. He has several needs and some of them are more vital than the others. Unsatisfied needs may have negative effects on one’s health. The essence of nurses’ clinical performance is to provide peace and comfort for the patient and this is achieved by recognizing physical, spiritual, and mental needs of the patient. Therefore, nurses need to follow a holistic approach to patient and perceive them as a whole physical, mental, and social beings and respect their diverse aspects of beliefs and basic and spiritual needs. Thereby, nurses have to deal with two types of cares; professional cares including health-therapeutic services and non-professional cares including primary services for patients (e.g. feeding, showering, bowel movement, emotional support, etc.). Nowadays, patient companions help the patient to meet these primary needs and provide stuff needed in this regard. Patient companions act as non-professional care givers. Non-professional care givers are usually family members, relatives, or friends who stay with the patients for company and along with primary cares provide a critical source of emotional support and security for their patients. Family is the first and most important institute of human society, which plays a key role in social processes and mental health of individuals and society. The majority of patients are barely able to handle self-care tasks and rely on other’s help for fulfilling such needs. Family as a provider of support can play a key role in supply non-professional cares and improve health condition of the patient. Patient companions are always a key player in providing primary cares to patients so that they act as unregistered health staff and need continuous support from the health system. However, handing over a great deal of health care tasks to them without taking into account their mental and social needs and in absence of a documented program and arrangement may lead to tension with health staff and dissatisfaction with their presence . Our society is faced with serious shortage of nursing and nurse assistant work force, which leads to inadequate services to patients. Nursing workforce have enough resources only to provide technical services and understaffed wards prevent nurses from providing mental and spiritual supports. As a result, patient companions have become a necessary element that along with non-professional cares, provide emotional and motivational supports for better implementation of treatment program. There are even cases that patient companions participate in affairs for which they have no knowledge and this might lead to problems. Therefore, their presence is always faced with resistance from the health staff.

شفقت به عنوان یک فضیلت اخلاقی و یک ویژگی ضروری برای پرستاری و پرستار بودن عبارت است از احساسی است که در نتیجه شاهد رنج دیگری بودن به وجود می آید و متعاقبا موجب تلاش برای کمک می شود. شفقت بخش انسانی و اخلاقی مراقبت است که می‌تواند منجر به برقراری ارتباط موثر بین ارائه‌دهنده و گیرنده مراقبت در جهت بهبودی و کسب نتایج درمانی بهتر شود و در اکثر متون پرستاری به‌عنوان زیربنای فلسفی و هسته مرکزی حرفه پرستاری شناخته شده و از استاندارهای حرفه‌ای پرستاری پاسخگویی توام با شفقت به نیازهای مراقبتی بیماران است. شفقت عاملی است که می‌تواند مستقیماً بر کیفیت مراقبت از بیمار تأثیر گذارد و معمولا ارزیابی دریافت‌کنندگان خدمات پرستاری، از کیفیت خدمات دریافتی بر اساس شفقتی است که پرستار در ارائه مراقبت از خود نشان می‌دهد، به شکلی که ارائه مراقبت پرستاری شفقت‌آمیز می‌تواند منجر به افزایش رضایتمندی بیماران، مراقبت ایمن‌تر، صرفه‌جویی در زمان، کاهش هزینه‌ها ،ایجاد احساس رضایتمندی در کارکنان ، احساس مفید بودن، افزایش اعتمادبه‌نفس و بروز رفتارهای تاب آورانه در آن‌ها شود، با این‌وجود امروزه پرستاری بیشتر مبتنی بر شواهد کمی و مهارت‌های تکنیکی بوده و نقش مسائل اخلاقی و شفقت‌ در پرستاری کم‌رنگ و کم‌اهمیت شده است. به همین دلیل ویژگی‌ها و رفتارهای که ازدید بیمار می تواند نشانه وجود شفقت در پرستاران و کارکنان حرفه پزشکی است مورد شناسایی قطعی قرار نگرفته‌ و تعاریف و ویژگی‌های متفاوتی از مراقبت پرستاری شفقت آمیز ارائه‌شده است. پاپادوپلوس به رسمیت شناختن نیاز بیمار، حضور ونشان دادن درک از بیمار را نشانه شفقت می‌داند. وان¬در سینگل مراقبت شفقت آمیز در پرستاری را شامل: توجه، گوش دادن، روبرو شدن (مواجهه) با مشکلات بیمار، همراهی و مشارکت با بیمار، کمک، حضور و درک می‌داند. از دید پری مراقبت پرستاری شفقت آمیز ازدید بیمار شامل : توجه و دقیق بودن در ارتباط با مشکلات بیمار، متعهد بودن درزمینۀ به رسمیت شناختن و تلاش در جهت رهایی بیمار از درد و رنج با حفظ یک ارتباط احترام‌آمیز است. مراقبت پرستاری شفقت آمیز عنصر اصلی ارائه خدمات سلامت باکیفیت به بیماران محسوب می¬شود، و شاید بهترین و گران‌بهاترین هدیه پرستار به بیمار در سیستم‌های بهداشتی ارائه مراقبت توأم با شفقت باشد. به همین دلیل پرستاران همیشه تلاش کرده‌اند و تمایل داشته‌اند که با وجود تمام موانع و محدودیت‌های موجود با ازخودگذشتگی در انجام وظایف خود پاسخ گوی نیازهای بیمار باشند. اما مطالعات و گزارش‌های جدید نشان می‌دهد که بیماران تجربه خوشایندی از برخوردها و رفتارهای پرستاران در محیط‌های بالینی ندارند نتايج مطالعه مک کاب نیز نشان داد كه بيماران بستری در بیمارستان از فقدان ارتباط مناسب، احساس عدم توجه و همدلي و ارتباط دوستانه از طرف پرستاران گله‌مند بودند وازدید آن‌ها این وضعیت منجر به كاهش كيفيت مراقبت‌های پرستاري شده است. در تحقیقی که لون در سال 2010 در آمریکا انجام داد نزدیک به 50 درصد بیماران بستری، شفقت را جنبه فراموش‌شده در ارائه مراقبت می‌دانستند. درصورتی‌که اساس و پایه پرستاری بر شفقت و مهربانی است و در کنار افزایش دانش حرفه‌ای و مهارت‌های بالینی باید متعهد به ارائه مراقبت انسانی توأم با شفقت به مددجویان باشند.

Compassion is a virtue and a necessary trait of nursing and being a nurse. It is a feeling evoked by witnessing other’s pain that leads to taking measures to help them. Compassion is the humane and moral part of caring that may lead to creation of efficient relationship between the provider and receiver of care services and better therapeutic results. According to many nursing textbooks, compassion is the philosophical foundation and centerpiece of nursing profession. Being compassionately responsive to the care needs of patients is one of the professional standards of nursing. Compassion may have direct effect on the quality of cares provided to patients so that they normally evaluate the quality of services based on the compassion demonstrated by the nurse. Providing compassionate nursing care can lead to higher satisfaction in patients, safer cares, saving time and cost, a sense of satisfaction and effectiveness in the personnel, higher confidence, and resilient skills in them. However, modern nursing is mostly based on quantitative evidences and technical skills and there is a small room left for morality and compassion. Thereby, attributes and behaviors that might be construed by patients as compassion in nurses and medical staff are not definitely recognized, so that there are several different definitions of compassionate nursing care. Papadopoulos defined recognizing the patient’s need and demonstration of attention an understanding of patients’ needs as the signs of compassion. Van der Cingel argued that compassionate nursing care is featured with paying attention, listening, dealing with patient’s problems, cooperating and accompanying the patient, helping, being available, and understanding. According to Perry, compassionate nursing care from the patient’s point of view is featured with being considerate and accurate in dealing with patient’s problems, being committed to realize and work to sooth the patient’s paint while keeping a respectful relationship with the patient. Compassionate nursing care is the main element in providing quality health services to patients and it maybe is the best and most valuable gift that a nurse can give the patient in health systems. That is way nurses have always tried and been interested to meet the patient’s need through demonstrating altruism and despite all limitations and hurdles. Recent reports and studies have demonstrated however, that the patients do not have a pleasant experience with nurses’ behaviors at clinical settings. MCabe showed that the hospitalized patients complained about the lack of a proper connection and experiencing inconsiderate, uncompassionate, and unfriendly relationship with nurses; so that according to the patients, these have led to a degradation of the quality of nursing cares. Lowen (2010) reported that 50% of hospitalized patients in the USA believed that compassion is the missing elements in nursing services. All these are reported while compassion and mercy are the foundations of nursing and along with professional knowledge and clinical skills, nurses must be committed to provide humane care with compassion to the care receivers

در اروپا و آمریکا، سالمندي معمولاً براساس سن تقويمي تعريف مي‌شود. به لحاظ حقوقي و حرفه‌اي شخص سالمند عموماً كسي است كه 65 سال يا بيشتر دارد. مشخص كردن اين افراد با عناوين پير- جوان (65تا75 سال)، پير- پير (75 تا 85 سال)، و پيرترين- پير (بالاي 85 سال) نيز متداول شده است. جهان در سایه پیشرفت‌های علمی شاهد افزایش جمعیت سالمندان است. برآوردها حاکی از آن است که تا سال 2030 میلادی جمعیت سالمندان دنیا از 9 درصد به 16 درصد و در ایران از 6/5 درصد به 5/17 درصد افزایش خواهد یافت. از طرف دیگر سالمندان شاهد کاهش توانایی‌های بدنی (جسمی) و روانی خویش هستند و انواع بیماری‌ها و مشکلات روانی آنها را تهدید می‌کند. بیماری‌های جسمی نظیر نارسايي قلبی، مشکلات تنفسی، پوکی استخوان، مشکلات گوارشی و انواع آسیب‌های مغزی و اختلالات روانی نظیر اضطراب، افسردگی، سوء مصرف مواد، بی‌خوابی و مشکلات جنسی، بخشي از مشكلات روان شناختي سالمندان است. افزايش جمعيت سالمندان به افزايش قدرت اجتماعي ـ سياسي كارآمدي منجر مي‌شود كه مي‌تواند بر چگونگي ارائه خدمات بهداشتي ـ رواني در كنار بهداشت جسمي و چگونگي سازماندهي و اختصاص دادن منابع به سالمندان اثر بگذارد. اهميت نياز به درمانهاي روان شناختي كارآمد براي سالمندان بيشتر خواهد شد، نه كمتر. علاوه بر محدودیت های جسمی دوره سالمندی، کهولت سن می‏تواند به نقص در عملکردهای روان شناختی فرد منجر شود. تحقیقات نشان داده‌اند که سالمندی با بروز کاستی‌های روان شناختی و علائم نقص شناختی در افراد همراه است. تغییرات دوران سالمندی تاثیرات عمیقی بر زندگی و بهداشت روانی سالمندان دارد. اگر شخصیت فرد انعطاف پذیر باشد توانایی سازگاری با این تغییرات بیشتر خواهد بود. در مقابل اگر سالمند این تغییرات را در جهت منفی درک کند میزان انعطاف پذیری و سازگاری پایین خواهد آمد. مشکلات خواب یکی از شکایت های رایج سالمندان می باشد که در مراجعات پزشکی آن ها مشاهده می گردد. کمبود خواب و پایین بودن کیفیت آن با روند درمانی مشکلات جسمی سالمندان و علائم آسیب‌شناسانه روانی در آن ها در ارتباط می باشد. همچنین این مسأله مشابه یک سیکل معیوب و معکوس عمل می‌کند؛ یعنی فرایند درمان مشکلات سالمندان خود می‌تواند از عوامل بیرونی مؤثر بر خواب باشد که با ایجاد الگوهای نامنظم خواب، کیفیت و کمیت خواب را تحت تأثیر قرار می‌دهد. اخیراً تحقیقات انجام شده در خصوص کیفیت خواب سالمندان، نشان می دهد که تقریباً نیمی از آنان خواب شبانه کافی ندارند و مکرراً گزارش شده است که درصد بالایی از این افرد، دچار خواب آلودگی روزانه هستند

Old age In Europe and the USA is defined based on calendar age. From laws and occupation points of view a senior citizen is an individual older than 65 years old. In another common way, people at the age range 65-75 are called as “young-old,” 75-85 as “old-old,” and older than 85 as “oldest-old”. Thanks to scientific advances, a surge in older adults’ population has been witnessed over the past years. By 2030, the older adults’ population will growth form 9% to 16% of the population in the world and from 5.6% to 17.5% of the population in Iran. On the other hand, older adults experience a decrease in their capabilities both physically and mentally and they are at higher risk of diseases and mental problems. Physical diseases like heart failure, respiratory problems, osteoporosis, digestive problems, and a variety of brain traumas and mental disorders like anxiety, depression, addiction, sleep problem, and sexual problems are part of the challenges that older adults are faced with. Along with the increase in life expectancy, more attention should be paid to the physical health of older adults with more emphasis on providing proper interventions to meet the emotional needs of older adults. The necessity of more efficient psychological treatments grows with aging. In addition to physical limitations caused by aging, deterioration of psychological functions is notable. Studies have shown aging intensifies psychological problems and the cognitive failure symptoms. The changes induce deep effects on life and mental health and a flexible personality facilitates adaptation to changes. On the other hand, when the older adult perceives the changes negatively, a decrease in flexibility and adaptability is unavoidable. Sleep problems are of the common problems among the older adult and the reason of many visits to clinics. Lack of adequate sleep and low quality of sleep affects the process of treatment of physical problems and the mental pathological symptoms in older adults. Moreover, there is a vicious circle at work; the treatment process in older adults can be an external factor effective on sleep that attenuate the quality and quantity of sleep through the development of disordered sleep habits. Recent studies on the quality of sleep in older adults have shown that almost one half of the subjects did not have adequate sleep overnight and there were frequent reports of day drowsiness.

براي مقابله با اختلالات خواب، راه¬های گوناگونی وجود دارد. اما سالمندان جهت مقابله با این اختلالات معمولاً از داروها¬ي خواب¬آور به ویژه بنزودیازپپین¬ها به عنوان خط اول درمان استفاده می¬کنند. به طوري که 39 درصد از دارو¬هاي خواب¬آور براي افراد بالاتر از سن 60 سال استفاده می¬شود. با این حال، این دارو¬ها اختلالات خواب را به طور موقت کاهش می¬دهند و بیشتر آن¬ها از خواب با حرکات سریع چشمی که براي عملکرد ذهن و تسکین تنش¬ها ضروری است، می¬کاهند. گزارش¬هایی از وابستگی و تحمل دارویی در مصرف طولانی مدت بعضی از دارو¬هاي خواب¬آور نیز ارائه شده است. استفاده از درمان¬های تکمیلی و جایگزین به عنوان درمان کم خطر، مقرون به صرفه، آسان و با عوارض جانبی محدود در مراقبت پرستاری بسیاری از مراکز درمانی و مراقبتی رو به گسترش است. تحقیقات انجام شده روش¬های مختلفی را برای بهبود کیفیت خواب سالمندان مورد بررسی قرار داده¬اند که از آن جمله می¬توان به درمان¬هاي مکمل مختلفي از جمله موسيقي درماني، لمس درماني، رايحه درماني، آرام سازي، يوگا، طب سوزني و گياهان دارويي اشاره کرد. رایحه درمانی استفاده کنترل شده از روغن¬های معطر برای حفظ و ارتقای سلامت جسمی و روانی می¬باشد که به عنوان قسمتی از پرستاری در بسیاری از کشور¬ها مانند انگلستان، آلمان، کانادا و امریکا مورد استفاده قرار می¬گیرد. اگرچه مکانیسم دقیق چگونگی اثر¬گذاری رایحه درمانی به صورت کامل شناخته نشده است. اما گفته می¬شود استنشاق رایحه می¬تواند باعث شیفت بالانس اتونومیک به سمت برتری پاراسمپاتیک شده و متعاقب آن باعث آرام¬ سازی در فرد شود. همچنین پس از جذب مولکول¬های فرار رایحه از طریق مخاط بینی، سیگنال¬های شیمیایی به پیاز بویایی و سیستم لیمبیک ارسال شده و بسته به نوع رایحه، سلو ل¬های عصبی با آزاد¬ سازی نوروترانسمیتر¬های مختلفی نیز نظیر آنکفالین، اندروفین و سروتونین اثر آرام¬ بخشی خود را اعمال می¬کنند. یکی از روغن¬های فرار معطر گیاهی که در رایحه درمانی کاربرد زیادی دارد روغن گرفته شده از گیاه اسطوخودوس است. این گیاه متعلق به تیره نعنایان، گیاهی علفی، معطر و همیشه سبز است. از جمله مواد مؤثره موجود در تركيب اين گياه می¬توان لينالول و ليناليل استات را نام برد كه لينالول با اثر بر روي گيرنده-هاي گاماآمينوبوتيريك اسيد در سيستم عصبي مركزي به عنوان يك آرام¬بخش عمل مي¬كند. و تا کنون هیچ گزارشی از بروز عارضه ناشی از مصرف اسانس اسطوخودوس در مطالعات انسانی دیده نشده است.

There are different solutions to deal with sleep disorders; however, the most common way among senior citizens is to use sleeping pills and benzodiazepines in particular as the front-line treatment. More than 39% of sleep medicines is used by individuals older than 60 years. Still, the effects of drug intervention are short-term and most of them attenuate rapid eye movement (REM) stage, which is essential for the mind performance and alleviation of tensions. There are reports of development of dependency and tolerance in the long-run usage of some sleep medicines. Adopting supplementary and alternative treatments as a less risky, economic, easy, and with limited side-effects method is growing in nursing care practices in many health care services. Studies have recommended different methods for improving sleep quality in senior citizens such as a variety of supplementary medicines including music-therapy, therapeutic touch, aromatherapy, relaxation, yoga, acupuncture, and herbal medicines. Aromatherapy is the controlled use of aromatic oils to preserve and improve physical and mental health, which is practiced as a part of nursing services in many countries such as the UK, Germany, Canada, and the US. Although, the exact mechanism of aromatherapy is not known, it is believed that inhaling aroma can shift autonomic balance toward para-sympathetic and induce relaxing effects on the individual. In addition, following absorption of volatile molecules through nasal mucus membrane, chemical signals are sent to the olfactory bulb and limbic system. Depending on the aroma, neural cells discharge different neurotransmitters like encephalin, endorphin, and serotonin that induce relaxation effects. One of the volatile herbal oil that is widely used for aromatherapy is extracted from lavender. The plant belongs to lamiaceae family and it is a herbaceuous plant, aromatic, and evergreen. Among the effective chemical compounds found in the plant, linalool and linalyl acetate are notable. The former functions as a sedative by affecting receptors of gamma aminobutyric acid in the central nervous system. There is no report of complicacies caused by consuming lavender essence on human subjects.

تزریق زیرجلدی بصورت تزریق دوز واحد در لایه زیرجلدی پوست مستقیما در زیر غشای میانی پوست و پوست بیرونی و بالای ماهیچه انجام می گیرد. (آنسل و همکاران 2002). این ناحیه منبع خون مویرگی است اما تقریبا عاری از رگ های خونی بزرگ، عصب ها و استخوان ها است. جذب داروها توسط روش زیرجلدی توسط انتشار کند در مویرگ ها رخ می دهد (مالت و دوقرتی 2000) تا عملکرد سیستماتیک دارو را تقویت کند (الیس و بنتز 2007). تزریق زیرجلدی روش نسبتا مناسبی برای انتقال دارو است که در غیر اینصورت جذب آن بسیار کند خواهد شد یا اگر از طریق تکنیک های جایگزین انجام گیرد، بی اثر خواهد بود. تزریقات زیرجلدی را می توان یا از طریق سرنگ دستی، قلمهای تزریق، درایورهای سرنگ، ابزارهای تزریق مداوم یا ابزارهای تزریق مداوم "جت" انجام داد (سفولا 2004). این مقاله به بحث در مورد مناسب ترین محل ها و تکنیک ها برای انجام تزریقات زیرجلدی در کودکان می پردازد که بر اساس تکنیک مبتنی بر شواهد معمول است که بر سرنگ دستی یا تزریق کننده های قلمی متمرکز هستند که اساسا متودهای مورد استفاده برای انجام تزریقات زیرجلدی می باشند. آنرستن و ویلمن (2005) مروری بر عملکرد تزریق های زیرجلدی برای شناسایی بنیاد علمی عملکرد فنی تزریقات زیرجلدی انجام داد. این بازبینی شامل جستجو در پایگاه های داده و فرایند غربالگری در سطح چکیده بود. یکصد و دو چکیده در سراسر جهان بازبینی شد و به شکل مایوس کننده ای ،تنها 38 مقاله، معیار ارزیابی شان برای کیفیت را تامین کردند و اطلاعات مربوط به دوز، محل و عوارض تزریقات زیرجلدی برای بزرگسالان و کودکان را پوشش می داد. آنها چنین نتیجه گیری کردند که بنیاد علمی عملکرد فنی تزریق زیرجلدی ضعیف است. این بازبینی کمبود تکنیک مبتنی بر شواهد را در رابطه با عناصر متفاوت انجام زیرجلدی تزریقات اثبات می کند. و همچنین نشان می دهد که مقدار چربی زیرجلدی و طول مناسب سوزن، برای آنکه دارو به بافت هدف برسد، اهمیت زیادی دارد. آنها توصیه کردند که تحقیق بعدی در رابطه با تکنیک تزریق زیرجلدی موثر ضروری است (آنرستن و ویلمن 2005). این مقاله درحین تصدیق کمبود روش های مبتنی بر شواهد، بررسی تنوع تاریخچه منتشر شده در این زمینه را نشان می دهد.

A subcutaneous injection is administered as a bolus into the subcutaneous layer of skin directly below the dermis and epidermis and above the muscle (Ansel et al, 2002). This region is rich in capillary blood supply, but relatively devoid of large blood vessels, nerves, and bones. Absorption of medications via the subcutaneous route occurs by slow diffusion into the capillaries (Mallett and Dougherty, 2000) to promote systemic drug action (Ellis and Bentz, 2007). Subcutaneous injections are a relatively convenient way to deliver medication that would otherwise be absorbed too slowly or made ineffective if given by alternative routes. Subcutaneous injections may be given either by manual syringe, pen injectors, syringe drivers, infusion or jet infusions sets (Cefalu, 2004). This paper sets out to discuss the most appropriate sites and techniques for the administration of subcutaneous injections to children, based on current evidence-based practice focusing on manual syringe and pen injectors, which are the predominately used methods for delivering subcutaneous injections. Annersten and Willman (2005) conducted a review on performing subcutaneous injections to identify the scientific foundation for the technical performance of subcutaneous injections. This review included a search in databases and a screening process at abstract level. One hundred and two abstracts were reviewed worldwide and disappointingly only 38 articles met their assessment criteria for quality and covered information on dose, location and complications of subcutaneous injection’s to adults and children. They concluded that the scientific foundation for the technical performance of the subcutaneous injection is weak. This review demonstrates the lack of evidence-based practice in relation to the differing elements of subcutaneous administration of medication; it did however indicate that the amount of subcutaneous fat and appropriate needle length are of high importance for the drug to reach the target tissue. They recommended that further research regarding effective subcutaneous injection technique is needed (Annersten and Willman, 2005). This paper, while acknowledging the deficit in evidence-based practice, offers a examination of a variety of literature published in this field.

اختلال وسواسی جبری و اختلالات مرتبط، به دنبال اضطراب ناشی از افکار، تصاویر، تمایلات مزاحم (وسواس¬ها) و رفتارهای تکراری به منظور کاهش ناراحتی¬ (اجبارها) تشخیص داده می¬شود (1). اضطراب و پریشانی، فعالیت¬های روزمره این افراد را تحت تأثیر قرار می¬دهد (2). شایع ترین وسواس¬ها با افکاری از قبیل ترس از آسیب به دیگران یا خود، آلودگی، ترس از انجام رفتار اشتباه یا نامناسب، نظم و تقارن و افکار مذهبی یا جنسی مرتبط است (3). اکثر افراد این افکار را تجربه می¬کنند (4)، اما افرادی که بیشتر به بررسی و خنثی کردن آن¬ها می¬پردازند، احتمال وسواسی شدن افکار را دارند (5). همچنین رایج¬ترین اجبارها شامل کنترل کردن، تمیز کردن، تکرار کلمات، شمارش و ذخیره سازی است (3). اختلال وسواسی جبری توسط سازمان جهانی بهداشت به عنوان یکی از ده اختلال ناتوان¬کننده رده بندی شده است. این اختلال بدون درمان مناسب مزمن شده و باعث اختلال شدید عملکرد و کاهش کیفیت زندگی می-شود (6). شیوع این اختلال در طول زندگی تقریبا 3-2 درصد تخمین زده شده است(7) . شیوع این بیماری در ایران در طول زندگی 8/1درصد برآورد شده است (8) که علت دقیق بروز این اختلال ناشناخته است (9). تا سه دهه پیش اختلال وسواسی جبری غیر قابل درمان بود. اما با ظهور داروها و فنون رفتاری خاص، شرایط تغییر کرد و زندگی بسیاری از بیماران را تحت تأثیر قرار داد (10, 11). شایع¬ترین درمان برای اختلال وسواسی جبری، دارو درمانی است (10). استفاده از مهارکننده¬های بازجذب اختصاصی سروتونین و کلومی پیرامین و ضد افسردگی¬های سه حلقه¬ای بسیار اثر بخش است (9). در دو دهـه اخيـر همواره تلاش شد، درمان¬هاي غيردارويي در جهت جايگزينی یا تقویت اثر درمـان¬های دارويي استفاده شـود (12). تحقیقات نشان داده است که درمان¬های غیردارویی مثل درمان شناختی رفتاری نتایج بسیار مؤثری در مقایسه با دارودرمانی داشته¬اند. همچنین استفاده ترکیبی آن¬ها در بهبود نتایج بسیار مؤثر بوده است (13) . اختلال وسواسی جبری نه تنها زندگی خود بیماران، بلکه اعضای خانواده¬شان را تحت تاثیر قرار می¬دهد. طبق مطالعات انجام شده، نیاز زیادی به برنامه¬هایی جهت آموزش و پرورش و انطباق خانواده¬های این بیماران برای کاهش بار روانی آن¬ها وجود دارد (14). اخیراً توجه زیادی بر نقش عوامل خانوادگی در درمان اختلال وسواسی جبری شده است(15). تحقیقات نشان داده است که فعال کردن اعضای خانواده در درمان بیماران، نتایج را بهبود می¬بخشد (16). هم چنین این گونه مداخلات در درمان بیمار مبتلا به اختلال روان، کاهش استرس خانواده را نشان داده است (17, 18).

Obsessive compulsory disorder (OCD) and the related disorders are diagnosed based on anxieties caused by thoughts, images, and bothering tendencies (obsessions) and repetitious behaviors to attenuate discomforts (compulsives) [1]. Anxiety and regret affect daily activities of individuals [2]. The most common obsessions have to do with thoughts like fear of harming oneself or others, feeling being dirty, fear of behaving improperly, order and symmetry, and the pertinent religious and sexual thoughts [3]. Most of people experience such thoughts [4]; however, the risk of developing obsessive thoughts is higher in those tend to examine and try to neutralize the thoughts [5]. In addition, the most common compulsory behaviors include controlling, cleaning, repeating works, counting, and storing [3]. According to the World Health Organization (WHO) OCD is one of the top ten disabling disorders. Without a proper treatment it develops as a chronic disorder and cause of serious disorders in performance and quality of life [6]. Prevalence of the disorder in one’s life is about 2-3% [7], its prevalence in Iran is estimated equal to 1.8% [8], and the actual cause of it is unknown [9]. Three decades ago there was no treatment for OCD; however, instruction of new medicines and behavioral techniques changed the situation and many OCD patients felt the changes [10, 11]. The most common treatment of OCD is drug therapy [10]. Using reabsorption inhibitors of serotonin and clomipiramin and anti-depression drugs are three highly effective interventions [9]. The last two decades have witnessed new attempts to employ non-drug therapies to prevent the disorder or improve effectiveness of drug therapies [12]. Studies have shown non-drug therapies like behavioral-cognitive therapy is highly effective comparing with drug therapy. Moreover, using a mixture of the both interventions has yielded notable results [13]. Not only the OCD patient but also their family suffer the consequences of the disorder. Studies have shown the great need for the programs to educate the patients’ families and help them to adapt to and control the mental pressure [14]. Recently, a great deal of attention has been paid to the family factors in treatment of OCD [15]. There are evidences that motivating the family members to participate in the treatment leads to better therapeutic results [16]. In addition and as a result of participation, the family has experienced lower levels of stress [17, 18].

سرطان پستان شایع ترین سرطان در بین زنان می باشد به طوری که 23 درصد از موارد جدید تشخیص داده شده سرطان و 14 درصد از مرگ و میرهای ناشی از این بیماری به علت سرطان پستان می باشد. در جمهوری اسلامی ایران سرطان پستان اولین رتبه را در میان زنان ( 21.4%) در مقایسه با دیگر سرطان ها دارد (5). تخمین زده می شود که بیش از 25 میلیون نفر در جهان در دوران 5 سال بعد از تشخیص آن زندگی می کنند،. نجات یافتگان از سرطان، ریسک بالاتری برای ابتلای مجدد به سرطان یا دیگر بیماری ها مثل دیابت و بیماری های قلبی، و روانی نسبت به افراد عادی جامعه دارند. (6). سبک زندگی ناسالم نیز ریسک ابتلا به دیگر سرطان ها و بیماریهای مزمن را افزایش داده است. لذا رفتارهای مداخله ای برای ارتقا سلامتی نیز شدیدا نیاز است (7).مطالعات نشان داده اند که زنان خواهان صحبت با بیماران مشابهی که با بحران بیماری و درمان کنار آمده و زندگی طبیعی را سپری می کنند، هستند (8). همتا فردي است که در یک سري ویژگیهاي خاص نظیر سن، جنس، شغل، وضعیت اقتصادي- اجتماعی یا وضعیت سلامتی با ،شخص دیگر مشابه باشد (9, 10). همتای موفق قادر است نقاط ضعف، قوت و تجارب خود را با کمترین هزینه ی استفاده از خدمات بهداشتی درمانی با بیماران به اشتراک بگذارد. وی با ایجاد آمادگی عملی، عاطفی، اطلاعاتی، تداوم پیگیریها، انگیزه و بحث در مورد استرس بیماری مزمن آن ها را به انتخاب رفتارهای بهداشتی مناسب تشویق می کند (11-15). حمایت همتا میتواند به صورت روشهای مختلفی از جمله حمایت گروهی، فردی، ارتباط غیرحضوری مانند تلفن و اینترنت ارائه شود، این ارتباطات غیر حضوری در تحقیقات کاربردی در حال ارزیابی هستند (11، 16، 17). پانگداورنکامول(18) و همکاران (2014) .همچنین شریف(19) و همکاران (1389) در مطالعه ای با هدف تعیین تأثیر آموزش همتایان بر در زنان مبتلا سرطان پستان نشانگر آن بود که آموزش همتايان سبب ارتقاي كيفيت زندگي بيماران پس از جراحي برداشت پستان گردید.هدف از این مطالعه بررسی تاثیر حمایت همتامحور را در زنان مبتلا به سرطان پستان و تأثیر آن را بر میزان رفتارهای ارتقاء دهنده ی سلامتی بررسی کنیم.

Breast cancer is one of the most prevalent cancers in women so that 23% of diagnosed cancer cases and the reason of 14% of cancer caused deaths is breast cancer. The disease is the most common cancer in women (21.4%) in Iran [5]. Estimates suggest that more than 25million individuals in the world are in their breast cancer fifth post-diagnosis year. The survivors are at a higher risk of recurrence of the cancer or other diseases like diabetes and heart and nervous diseases comparing with healthy individuals [6]. Unhealthy lifestyle has increased the risk of cancers and chronic diseases, a phenomenon that calls for interventional behaviors to improve health condition of individuals [7]. Studies have uncovered a desire in women with breast cancer to speak with their peers who have managed to adapt to their condition and returned to their natural course of lives [8]. A peer is an individual with some identical traits like age, gender, job. Social-economic condition, and health condition to another person [9, 10]. A successful peer can share their strengths and weaknesses with others with a minimum burden on the health system. By creating practical, emotional, and information readiness, continues follow ups, and sharing and discussing the stresses of a chronic disease, a patient can motivate their peers to adopt healthier behaviors [11-15]. Support by the peer can be provided via different methods such as group or personal support and long distance relationships (telephone and Internet). The long distance relationships have been evaluated by several applied studies [11, 16, 17]. Pongthavornkamol et al. (2014) and Sharif et al. (2010) studied the effects of peer education on women with breast cancer and supported the positive effects on the quality of life of patients after mastectomy [18, 19]. The effects of peer-centered support on women with breast cancer and its effects on health improving behaviors are surveyed in the present paper.

امروزه بهبود کیفیت خدمات به عنوان یک مسئله راهبردي بـراي سازمانهای خدماتی شناخته شده است. سـازمان¬هایی که به سطح بالاتری از کیفیت خدمات دست می¬یابند، سطوح بالاتري از رضایت¬مندي مشتریان را خواهند داشت. بیمارستانها خدمات فراوانی را به بیماران خود ارائه می¬کنند و در این بخش کیفیت خدمات نقشی مهمی دارد. مأموریت اصلی بیمارستان¬ها تأمین مراقبت با کیفیت برای بیماران و برآوردن نیازها و انتظارات آنهاست؛ برآوردن ایـن رسالت مهم مستلزم نهادینه شدن کیفیـت در بیمارستان¬ها می¬باشد (1) بنابراین انتظارات، یکی از مهمترین تعیین¬کننده¬های ارزیابی بیماران از کیفیت خدمات است و شناخت دقیق انتظارات بیماران، مهمترین قدم در تعریف و ارائه خدمات باکیفیت بالاست (2). آب مروارید یكی از بیماری های شایع قابل درمان در کشورهای در حال توسعه و توسعه یافته است و درکشورهای در حال توسعه، به علت ناکافی بودن خدمات بهداشتی، مشكلات اقتصادی و فقدان آگاهی، شایع ترین عامل منجر به نابینایی می باشد (3). بر اساس آخرین آمار سازمان جهانی بهداشت ( WHO) در سال 2011 ، 48 درصد ( 18 میلیون) از موارد نابینایی وکم بینایی درجهان و 60 درصد نابینایی در منطقه مدیترانه شرقی، ناشی از کاتاراکت بوده است. 5/20 میلیون (2/ 17 %) از جمعیت بالای 40 سال ساکنان ایالات متحده مبتلا به کاتاراکت می باشند. ابتلای زنان به کاتاراکت 40 درصد بیشتر از مردان است (4). در مطالعه مقطعی که در مناطق 22 گانه شهر تهران انجام شده است، کاتاراکت شایع ترین اختلال بینایی (با شیوع نسبی 36 درصد) گزارش شده است. بر اساس مطالعه دیگری که روی ساکنان 40 سال و بالاتر شهر تهران انجام شد، در یك پنجم جمعیت بالای 40 سال مورد مطالعه، ابتلا به کاتاراکت مشاهده شده است. میزان شیوع در زنان 5/ 24 درصد و در مردان حدود 1/22 درصد گزارش شده است که در هر دو جنس با افزایش سن، بروز آن نیز افزایش داشته است و در کل حدود 3/ 5 درصد از افراد به علت این بیماری کم بینا و نابینا بودند. کاتاراکت مادرزادی شایعترین علت نابینایی خردسالان است؛ به طوری که 8/ 38 – 10 درصد علل نابینایی در کودکان را شامل می¬شود. همچنین شیوع کاتاراکت مادرزادی در مطالعات مختلف 1 تا 15 در هزار تولد زنده گزارش شده است (3).

Improvement of quality of services is a strategic issue for today service organizations. Organizations that achieve a higher level of quality of services enjoy a higher level of satisfaction in their customers. Hospitals provide a variety of services to their patients and quality of services is a critical factor in the health sector. The main mission of hospitals is to supply quality services for patients and meet their needs and expectations. Accomplishing this mission needs institutionalizing quality in hospitals [1]. Therefore, expectations are of the main determinants in the patients’ assessment of quality of services. Having a clear understanding of the patients’ expectations is the most important step in defining and providing quality services [2]. Cataract is a prevalent and treatable disease in the developed and developing countries. The patients in the latter group of countries are at the risk of losing their eyesight due to lack of adequate health services, economic problems, and lack of awareness; so that, cataract is the first cause of losing eyesight in these countries [3]. According to the latest statistics by the World Health Organization (WHO) in 2011, 48% (n = 18 million) of visual impairments (partial or complete loss of sight) in the world and 60% of the cases of loss of sight in the east Mediterranean regions is caused by cataract. Twenty point five million (17.2%) of the US population older than 40 years suffer cataract. Prevalence of the disease in women is 40% higher comparing with men [4]. A cross sectional study in the 22 urban districts of Tehran city reported that cataract was the most prevalent sight disorder (about 36%). Another study on individuals above 40 years old living in Tehran city reported that one-fifth of the population suffered from cataract. Prevalence of the disease in women and men was 24.5% and 22.1% respectively. With aging, an increase in prevalence rate was observed in the both genders and 5.3% of the patient in general suffered partial or complete loss of sight due to the disease. Congenital cataract is the most common cause of loss of sight in small children so that the disease is the reason of 10-38.8% of loss of sight in children. In addition, different studies have reported the prevalence of congenital cataract about 10-15 in every 1000 live births [3].

تشخیص سرطان منجر به دگرگونی در تمامی ابعاد سلامتی فرد می شود. این بیماری با یک پیش آگهی نامشخص و طیف وسیعی از عوارض حاد و تاخیری بدلیل پیچیدگی و اگرسیو بودن درمان همراه است .(1)سرطان دومين علت مرگ و مير بعد از بيمار يهاي قلبی و عروقی در جهان مطرح می شود(2). افراد مبتلا به سرطان بدلیل طولانی بودن روند درمان، عوارض درمان، عدم قطعیت و ناتوانی در انجام فعالیت های روزمره، بحران های متناوبی از استرس جسمی و روانی را تجربه می کنند(3, 4) (5, 6) و در معرض پیامدهای روانی اجتماعی نامطلوبی هستند. (Rosenberg 2018). از اینرو عمده بیماران به دنبال روش هایی برای کاهش پیامدهای روانی منفی از طریق یادگیری روش های سازگاری با بیماری هستند(7). بر پایه یافته های پژوهشی، حمایت های عاطفی، اجتماعی، اقتصادی و اطلاعاتی از بیماران مبتلا بـه سرطان آنها را در مقابله با فشار روانی ناشی از بیماری و عوارض ناشی از درمان به ویژه شیمی درمانی کمک مـی کنـد .(8-10). كاپيلو و همکاران بیان می کنند بيماران مبتلا به سرطان اختلالات جسمي و روانی متعددی را با گذشت زمان تجربه مي كنند که نيازمند حمايت و افزایش آگاهی و همدلی برای افزایش سازگاری هستند(11). افر اد مبتلا به سرطان تاب آوری یکی از عواملی است که در سازگاری با حوادث تنش زاي زندگی نقش اساسی ایفا می کند و به فرآیند پویاي انطباق مثبت با تجربه هاي تلخ و ناگوار کمک می کند(12). تاب آوري توانايي افراد يا گروه ها را براي پيش برد و حل مشكلات در مواقع سختي افزايش مي دهد(Betancourt 2011) • بیماران مبتلا به سرطان نیاز به ظرفیت تاب آوری بالایی دارند(13)؛ زیرا به آنان کمک می کند تا به درک بهتری از شرایط برسند و واکنش های مناسبی را در شرایط چالش انگیز داشته باشند(14). عدم توانايي افـراد در روبه رو شدن با مشكلات به ويژه ضـعف راه كارهـاي مقابله اي و به عبارتي عدم تاب آوري موجـب ناكارآمـدي در مقابله با بحران ها و حوادث زندگي مي شود(Prince-Embury2015). Viggers و همکاران(2012 ) نقــش تــاب آوری و اســتراتژی کنــار آمــدن بــا اســترس را بــر کارکــرد روانشــناختی بیمــاران بــا درد مزمــن بررســی کردنــد و بــه ایــن نتیجــه رســیدند کــه تــاب آوری اگرچــه بــر شدت درد افــراد تاثیــری نداشــت ولی منجر به بهبود سـلامت روان و کیفیــت زندگــی آنها شده بود(15). گلکاری و همکاران (2015) بیان می کنند تاب آوری باعث توانایی ایجاد خود کنترلی فرد در برابر چالش ها می شود. تصویر ذهنی از خود را بهبود می بخشد و در نهایت به حفظ و یا ارتقاء سلامت جسمی و روانی منجرمی گردد(16).

Being diagnosed with cancer changes every health aspects of an individual. The disease is featured with an unclear prognostic and a wide range of severe and prolonged side effects. These characteristics are rooted in the complicated and aggressive nature of the treatment [1]. Cancer is the second cause of death in the world after cardiovascular diseases [2]. People with cancer experience sequential crises of physical and mental stresses due to long-term treatment, the side effects of treatment, indefinite outcomes, and inability to handle daily activities [3-6]. As a result, the patient experiences undesirable social and mental consequences (Rosenberg, 2018). Therefore, the majority of cancer patients seek ways to attenuate negative mental consequences through learning the methods to adapt to the disease [7]. Based on the findings, emotional, social, economic, and information support for cancer patients help them in their fight with the mental pressure of the disease and the side effects of the treatment and chemotherapy in particular [8-10]. Kapilo et al. stated that patients with cancer experience several physical and mental disorders over time and to improve their adaptability to the disease, they need support, awareness, and sympathy [11]. Resilience is one of the factors that plays a key role in adaptation to the stressful events of life and helps the dynamic process of positive adaptation to bitter and hard experiences of life [12]. Resilience is individuals or group of individuals’ ability to move forward and overcome hardships in their way (Betancourt, 2011). Patients with cancer need to be highly resilient [13]; if so, they can have better understanding of the condition and have better reaction to the challenges [14]. Inability to overcome problems and inefficiency of resistance approaches –i.e. lack of resilience- results in inefficiency of coping with life events and crises (Prince-Embury, 2015). Viggers et al. (2012) surveyed the role of resilience and strategies to adapt to stresses on psychological function of patients with chronic pain and concluded that while resilience was not effective on the severity of pain, it improved mental health and quality of life in patients [15]. Golkari et al. (2015) noted that resilience improved self-control of patients against challenges. It also improved self-mental image and led to improvement of physical and mental health [16].

امروزه پرستاران در حال تلاش مداوم برای فراهم کردن بهترین مراقبت هستند و نوآوری‌های پدید آمده در مراقبت‌ بهداشتی، تشخیص بهترین انتخاب را دچار چالش کرده است. عملکرد مبتنی بر شواهد یکی از روش‌هایی است که میزان کارایی و توانایی افراد را در رابطه با استفاده از داده‌ها و نتایج پژوهشی جدید نشان می‌دهد که در پرستاری نقش اساسی و مهمی در انجام اقدامات مراقبتی و درمانی‌ دارد و هرچقدر میزان صلاحیت پرستاران در این زمینه بالاتر باشد، میزان عملکرد آنها نیز موثرتر و مطلوب‌تر است (1). عملکرد مبتنی بر شواهد به عنوان اساسی‌ترین بخش صلاحیت بالینی پرستاران شناخته شده است. به منظور ارائه مراقبت مطلوب، پرستاران باید قادر به تعیین، تفسیر و اعمال بهترین شواهد موجود در وضعیت بالینی قرار گرفته در آن باشند، با این وجود اغلب پرستاران در تصمیم‌گیری‌های بالینی خود، دانش و مهارت مناسب و به روز را ندارند. رویکرد مبتنی بر شواهد علاوه بر کاهش تنوع در عملکرد بالینی و ارتقای مهارت مراقبت‌های پرستاری، موجب اقتدار لازم به منظور تغییر واقعیت‌های مرتبط با مراقبت‌های درمانی نیز می‌گردد (2). لذا امروزه رشته‌های گوناگونی مانند پزشکی و پیراپزشکی از عملکرد مبتنی بر شواهد بهره می‌برند (3). در صورتی كه پرستاري مبتني بر شواهد پذيرفته شود، مي‌تواند پيامدهاي بيمار را ارتقا دهد، خطاها را كاهش داده و رويكرد پايدار و ثابتي را براي مراقبت پرستاري فراهم كند (4). در این میان، براساس مطالعه‌ی چمپیون و لیچ (2012) و مطالعه هیکس و همکاران (2012) مشخص شد که کاربرد رویکرد عملکرد مبتنی بر شواهد در ارزیابی سطح مهارت‌های بالینی پرستاران بخش مراقبت‌های ویژه توانسته است، علاوه بر ایجاد انگیزه، علاقمندی و تغییر در باورهای شخصی آنان نسبت به ارزش پژوهش، سبب افزایش سطح دانش و ارتقای مهارت بالینی موردنیاز در ارائه خدمات مراقبتی نیز شود (5 و 6). بنابراین ﺗﻀﻤﯿﻦ صلاحیت بالینی پرﺳﺘﺎران که ﺗﺸﮑﯿﻞ دهنده ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ ﺑﺨﺶ اراﺋﻪ‌دﻫﻨﺪﮔﺎن ﺧﺪﻣﺎت ﺑﻬﺪاﺷﺘﯽ محسوب می‌شوند، از اﻫﻤﯿﺖ بسزایی ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ، در این میان اتخاذ روش عملکرد مبتنی بر شواهد در دوره کارشناسی پرستاری ممکن است به دلیل فقدان مهارت‌های شناختی لازم و عدم به رسمیت شناختن این مهارت‌ها، عدم پشتیبانی و کاربرد رویکرد مبتنی بر شواهد توسط اساتید، محدودیت زمانی دوره کارشناسی و عدم توانایی در اتخاذ تکنیک‌های جستجو،نادیده گرفته شود . در حالی‌که شکل‌گیری رویکرد مبتنی بر شواهد باید از دوره کارشناسی آغاز شود چرا که بسیاری از پرستاران در این مقطع تحصیلی وارد محیط مراقبت و درمان خواهند شد(7).

Today, nurses are in constant endeavor to provide better and better cares. The recent innovations in health care have made making the best choice into a challenge. Evidence-based performance is one of the methods that demonstrates performance and capability of individuals in using data and research results. It plays a key and critical role in providing health and therapeutic cares. The higher the nurses’ competence in evidence-based performance, the better and more effective is their performance [1]. Evidence-based performance is a pivotal part of clinical nursing competence. To provide satisfactory cares, nurses needs to be able to determine, interpret, and use the available evidences of clinical status of the patient. This needs nurses equipped with updated knowledge and skills. In addition to less diversity in clinical performance and higher nursing care skill, evidence based approach creates the authority needed to change the realities of therapeutic cares [2]. Therefore, different fields like medicine and paramedicine have started to use evidence-based performance [3]. In the case that evidence-based nursing becomes part of the mainstream, better outcomes for the patients, fewer errors, and a more stable and consistent approach to nursing care are expected [4]. Champion and Leach (2012) and Hicks et al. (2012) showed that not only employing evidence-based performance to assess clinical skills of nurses at the intensive care unit (ICU) created motivation, interest, and change in personal beliefs of nurses about researches, it also improved the knowledge and clinical skills of the nurses in providing cares [5, 6]. Therefore, ensuring clinical competence in nurses as the biggest group of health care providers is highly important. Utilization of evidence-based performance in nursing undergraduate program; however, is mostly neglected. For this, the lack of cognitive skills, failure to recognize such skills, no support by the instructors to use evidence-based approach, limited time of undergraduate programs, and inability to use search techniques are to blame. The point is, however, that evidence-based approach needs to be developed during undergraduate program as many of nurses enter professional fields after graduation [7].

مفهوم مراقبت به عنوان اصل و جوهره پرستاری می باشد که باعث ارزش گذاری، احساس تعهد و مسئولیت پذیری در پرستار می گردد(Nobahar, 2015) مراقبت از بیمار بدحال به محیط بالینی حرفه ای نیاز دارد(Hetland et al., 2018) و بستری شدن دربیمارستان تجربه ای تنش زا برای بیماران و اعضای خانواده آنان می باشد(vida, 2015). یکی از حقوق اساسی بیماران حضور خانواده در کنار آنان است(Day et al., 2013) و بخش عمده¬ای از سلامت فردی بیمار عامل اجتماعی خانواده است که در زمان بستری شدن در بخش¬های ویژه به خطر می¬افتد و بیمار برای کسب بهبودی سریع¬تر به حضور اعضای خانواده در کنار پرستاران نیاز دارد(Hart et al., 2013). حضور خانواده در بالین بیمار در بخش های ویژه امری ضروری است و ارتباطات بین حرفه ای پیچیده ای برای اجرای آن مورد نیاز است(Furqan and Zakaria, 2017). اعضای خانواده بیماران بستری در بخش های ویژه از مشارکت در مراقبت بیمار استقبال می کنند و مراقبت خانواده محور موجب مشارکت اعضای خانواده در انجام مراقبت روزانه از بیمار و باعث ارتباط بین بیماران، اعضای خانواده و پرستاران در بخش مراقبت های ویژه می شود(Mitchell and Chaboyer, 2010). مراقبت خانواده محور یکی از مفاهیم مهم و یک اولویت در پرستاری است که جزء مهمی از امنیت و کیفیت مراقبت می¬باشد(Kingsinger, 2015) و روشی برای رفع خلأ موجود بین حالت ایده¬آل با حالت واقعی در فرآیند مراقبت از بیماران بستری در بخش¬های ویژه است، به ارزش-های اخلاقی بیماران و خانواده¬ها به¬عنوان اعضای تیم درمان توجه دارد و فرآیندی است که بر پاسخگو بودن پزشکان و پرستاران به بیماران و خانواده¬هایشان تأکید دارد(Millenson et al., 2016). در این مدل بیمار و خانواده¬اش واحد مراقبتی را تشکیل می¬دهند و اعتقاد بر این است که اعضای خانواده در تصمیم¬گیری¬های مربوط به مراقبت از بیمار نقش محوری دارند و خانواده عنصر اساسی در فرآیند بهبودی و حمایت از بیمار بستری در بخش ویژه است زیرا این بیماران یا بی¬هوش هستند و یا قادر به برقراری ارتباط و تصمیم¬گیری مناسب نیستند. پیچیدگی کار بخش ویژه زیاد است که پزشکان و پرستاران برای اخذ تصمیمات مهم بیماران نیاز به همکاری اعضای خانواده و مشارکت آنان در برنامه¬ریزی و اجرای مراقبت پرستاری دارند(Geller et al., 2016) از طرفی اعضای خانواده بیماران بستری در بخش¬های ویژه نیازهای ضروری دارند و بخش مهمی از مسئولیت¬های متخصصین سلامت و شاغلین بخش¬های ویژه کسب رضایت¬مندی اعضای خانواده بیماران می¬باشد که یکی از جنبه¬های مهم در بررسی کیفیت مؤسسات سلامتی ارائه‌دهنده مراقبت می¬باشد(Pelazza et al., 2015).

The concept of care is the essence of nursing that creates a basis for evaluation and a sense of commitment and accountability in the nurse (Nobahar, 2015). Looking after a patient in critical condition needs a professional clinical environment (Hetland et al., 2018). Hospitalization is a stressful experience for the patient and the family members (Vida, 2015). One of the principle rights of patients is to enjoy their family companionship (Day et al., 2013). Social function of family is a major element in patients’ health and this function is at risk when the patient is at an ICU. To have a faster recovery process, such patients need the presence of their family members along with nursing services (Hart et al., 2013). Family presence next to the patient’s bed in an ICU is essential and to make it happen, complicated interdisciplinary connections are needed (Furqan et al., 2013). Family members are eager to participant in providing care to their patient in an ICU and family-based care enable the family members to fulfill this (Mitchell and Chaboyer, 2010). Family-based care is a critical concept and a priority in nursing that constitutes the critical elements in security and quality of care (Kingsigner, 2015). It is a way to fill the gap between the ideal situation and what happen in practice in ICUs. The ethical values of families and patients, as members of the treatment team, are respected in this approach. It is a process that emphasizes on accountability of physicians and nurses to patients and family members (Millenson et al., 2016). Based on this approach, the patient and their family form a care unit and it is argued that the family members play a key role with regard to the cares provided to the patient. In addition, the family is a key element in the recovery process and supporting the patient in the ICU. The point is that the patients in ICUs are either unconscious or unable to communicate and make good decisions. The work process in an ICU is highly complicated and physicians and nurses need the family members’ cooperation and involvement in making key decisions for the patient, planning, and implementing nursing care (Geller et al., 2016). On the other hand, family members of the patients in ICUs have specific and urgent needs and gaining their satisfaction is a major part of the responsibilities of experts in ICUs. Satisfaction is a main aspect in evaluating quality of health institutes (Pelazza et al., 2015).

دیابت بارداری(GDM) به صورت درجات مختلف عدم تحمل به کربوهیدرات که اولین بار در دوران بارداری شروع شده یا تشخیص داده می شود، تعریف می گردد( 1) و یک مشکل سلامتی عمومی در سراسر جهان است(2). شیوع دیابت بارداری در سراسر جهان 7.0% است((3 شیوع آن در اروپا4/5%(4) در افریقا 14%(5) و در آسیا از 0.7 تا 51.0%(8-6) گزارش شده است. شیوع دیابت بارداری در ایران با توجه به بررسی چهارده مطالعه که در شهرهای مختلف ایران انجام شده از 3/1% تا 9/8% متغیر می‌باشد(9). در سراسر جهان، دیابت بارداری یکی از علل مورتالیتی و موربیدتی در مادر و جنین است(10-13). مادران با دیابت بارداری در معرض خطر فشارخون بارداری، پره اکلامپسی و سزارین هستند(14). همچنین زنان با سابقه دیابت بارداری در معرض خطر بیشتر برای دیابت نوع 2 و بیماریهای قلبی عروقی هستند(15-16). کودکانی که از مادران با دیابت بارداری متولد می شوند در معرض ماکروزومی، انومالی های مادزادی و احتمال بیشتر به هایپو گلایسمی دوران نوزادی و ابتلای به دیابت نوع دو هستند(17-19). بارداری بخش مهمی از زندگی یک زن را تشکیل می دهد که نیازمند سازگاری روانی است و اغلب همراه با استرس و اضطراب می‌باشد(20). استرس یکی از عوامل تاثیرگذار بر افزایش قند خون است؛ که منجر به افزایش مرگ و میر پریناتال می شود(21). استرس ادراک شده به ناتوانی برای سازگاری با شرایط استرس اشاره دارد (22). پژوهش ها نشان داده اند که با افزایش تعداد استرس های درک شده در زندگی روزمره، احتمال بروز اختلال در متابولیسم گلوکز افزایش می یابد. Hayase و همکاران 2014، دریافتند که زنان مبتلا به دیابت بارداری، استرس بیشتری نسبت به زنان باردار سالم تجربه می کنند(23). Hui و همکاران گزارش کردند که مادران مبتلا به دیابت بارداری به ویژه مادرانی که انسولین تزریق می کنند، استرس درک شده بیشتری را تجربه می کنند(24). حمایت اجتماعی نیرومندترین نیروی مقابله ای برای رویارویی موفقیت آمیز و آسان در زمان درگیری با شرایط تنش زا و تسهیل تحمل مشکلات برای بیماران می باشد. فقدان حمایت اجتماعی بر وضعیت روانی مادر در طول بارداری و بعد از آن موثر است(21). حمایت ادراک شده معادل رضایتمندی و دانستن حمایت اجتماعی توأم با عواطف مثبت است دریافت حمایت اجتماعی به میزان برخورداری فرد از حمایت اجتماعی توأم با عواطف مثبت است و دریافت حمایت اجتماعی به میزان برخورداری فرد از حمایت های هیجانی آشکار همچون کمک و مساعدت عینی توسط خانواده و دوستان است که می توان آن را با اندازه گیری تعداد حامیان و میزان دسترسی و برخورداری فرد از انواع حامیت اجتماعی تعیین کرد (25). مطالعات مختلف که حمایت اجتماعی درک شده و دریافت شده را بررسی کرده اند، درک حمایت اجتماعی عامل پیش گویی کننده بهتری برای تندرستی و سلامت بوده است(26). در دوران بارداری، حمایت اجتماعی از عوامل موثر بر انطباق با نقش مادری عنوان شده است(27).کارکون و همکاران (2011) در پژوهش نشان دادند که حمایت اجتماعی با کنترل دیابت همراه است(28). همچنین، حمایت اجتماعی در دیابت به عنوان یک دیدگاه روانی به شبکه سازی اجتماعی در راستای توانایی فرد در سازگاری با دیابت تعریف شده است(29).

Gestational diabetes (GDM) refers to different levels carbohydrates intolerance that is appeared or diagnosed during pregnancy (1). The complication is a health problem all around the world (2). Global prevalence of GDM is 7.0%, while its prevalence in Europe, Africa and Asia is 5.4% (4), 14% (5), and 0.7-51.0% (6-8) respectively. Based on the results of 14 studies in different cities of Iran, prevalence of GDM ranges from 1.3% to 8.9% (9). The complication is a cause of mortality and morbidity of mothers and fetus in the world (10-13). Mothers with such problem are at a high risk of hypertension induced by pregnancy, preeclampsia, and Caesarian delivery [14]. Moreover, women with a history of GDM are also at a higher risk of diabetes II and cardiovascular diseases (15-16). Infants of these mothers are also at the risk of macrosomia, genital anomalies, hypoglycemia in infants, and diabetes II (17-19). Pregnancy is a critical stage in a woman’s live that needs psychological adaptation. It is also a period of stress and anxiety (20). Stress is one of the effective factors in the increase of blood sugar, which leads to higher prenatal mortality and morbidity rates (21). Perceived stress refers to one’s inability to adapt to a stressful situation (22). As shown by studies, with an increase in the number of perceived stress in daily life, the risk of development of glucose metabolism disorder increases. Hayase et al. (2014) found that women with GDM experience a high level of anxiety comparing with healthy pregnant women (23). Hui et al. reported that women with GDM and the mothers who use injectional insulin in particular, perceive a higher level of stress (24). Social support is the strongest force to face stressful situation in an easy and successful manner so that is can facilitate coping with problems in patients. Lack of social support affects mental condition of mothers during pregnancy and afterwards (21). Perceived support is equal to satisfaction with and knowledge of social support along with positive emotions. Receiving social support depends on the availability of evident emotional supports like actual helps provided by family and friends. It is possible to determine the level of social support through measuring the number of supporters and access to different form of social support (25). Several studies have been done on perceived and received social support. Perceived social support is a reliable predictor of wellbeing and health (26). Social support during pregnancy is one of the effective factors in adaptation with the motherhood role (27). Karkon et al. (2011) showed in their study that social support has to do with controlling diabetes (28). Moreover, social support in diabetic patients is defined as a psychological viewpoint towards social networking along with one’s ability to adapt to the disease (29).

خطاهاي انساني به مجموعه اي از اعمال انساني گفته مي شود كه از هنجارها، حدود و استانداردهاي از قبل تعريف شده، طبيعي و قابل قبول تخطي مي نمايد و برکارایی سیستم اثر نامطوب دارد. مطالعات نشان داده خطای انسانی عامل بروز بیش از 90درصد حوادث صنعتی بوده است[1] . محیط های درمانی و بیمارستانی یکی از سیستم های کاری پیچیده محسوب می شوند. خطا انسانی بدلیل تنوع وظایف، بارکاری بالا، خستگی، نقص در پردازش اطلاعات، نقص در تصمیم گیری بروز می کند. خطای پزشکی یکی از رایج ترین خطاهای تهدید کننده سلامت است که بر مراقبت و درمان بیمار تاثیر می گذارد. خطای پزشکی به اشکال مختلف همچون خطاهای در تشخیص، خطاهای داروئی، مراقبت های پرستاری،خطای جراحی،کمبود مهارت و غیره ممکن است رخ دهد[2-4]. خطای پزشکی به عنوان یک مشکل جهانی مطرح است و افزایش میزان مرگ و میر، مدت بستری و هزینه های درمان را در پی خواهد داشت. براساس آمارها سالیانه بیش از 98000 مرگ ناشی از خطای پزشکی در بیمارستان های آمریکا اتفاق می افتد[5]. مطالعات نشان داده که گزارش خطاها درفرآیند مراقبت های درمانی مزایای فراوانی داشته ولی عمدتا کارکنان به علت ترس از مجازات اداری و یا واکنش بیماران تمایل به گزارش خطاهای صورت گرفته ندارند[2]. تکنیک های متعددی برای ارزیابی قابلیت اطمینان انسان ارائه شده است از جمله SHERPA ، HEART، ATHENA ، EHو غیره می باشد. یکی از این تکنیک ها ، تکنیک EH) engineering approach) می باشد که از تکنیک های ارزیابی کمی احتمال خطاهای انسانی است که اولین بار توسط ژیکیانگ و همکاران در سال 2009 به کار گرفته شد. در این تکنیک هر وظیفه ی شغلی در سه سبک رفتاری مهارت بنیان Skill base ، قانون بنیان Rule base و دانش بنیان knowledge base مورد آنالیز قرار گرفته و در نهایت احتمال خطای انسانی در هر وظیفه ی شغلی برآورد می گردد. منظور از رفتار مهارت بنیان ، رفتارهایی است که در آن فعالیت ها آنقدر تمرین و تکرار شده اند که به صورت خودکار و بودن نیاز به هوشیاری زیاد انجام می شوند. در رفتار قانون بنیان ، فعالیت ها در سطح بالاتری از هوشیاری و شناخت انجام می شوند. در این سطح انسان برای انجام کارها از یک سری قاعده و قانون در قالب دستورالعمل ها ، استفاده می کند. رفتار دانش بنیان بالاترین سطح رفتاری است و هنگامی بروز می نماید که فرد خود را در موقعیتی کاملا" جدید می یابد. در این شرایط انسان برای حل مشکل بر هوشیاری و دانش خود متکی شده ودست به ابتکار می زند. تکنیک دوم مورد استفاده در این مطالعه تکنیک PHEA(Predictive human error analysis) می باشد که این تکنیک کلیه ی خطاهای انسانی در وظایف شغلی را بصورت کیفی مورد شناسایی و آنالیز قرار می دهد. مهمترین مزایای این تکنیک راحتی استفاده ، نظامند بودن و همچنین مبتنی بودن آن بر تکنیک Hierarchical task analysis (HTA) است. در این تکنیک پیش بینی خطاهای انسانی در هر کدام از وظایف یا مراحل شغلی ، چگونگی بازیابی خطاهای پیش بینی شده قبل از بروز پیامد نامطلوب انجام می گیرد. علت انتخاب تکنیک EH برای این بوده است که وظایف براساس احتمال بروز خطا از نظر آموزش، سطح تجربه، آشنایی با شرایط، موجود بودن دستورالعمل، فشار زمانی رتبه بندی گردد و وظایف با بالاترین احتمال بروز خطا شناسایی شود و تکنیک PHEA برای توصیف خطا و ارائه راهکار کنترل آن انتخاب گردید. مطالعات مختلفی در رابطه با خطای انسانی در محیط های درمانی از جمله خطای انسانی در پزشکان، پرستاران و کارشناسان آزمایشگاه بالینی صورت گرفته است. [8, 11]. ولی مطالعات انجام شده در خصوص خطای انسانی در مامایی محدود می باشد. حرفه ی مامایی در بخش زایشگاه از لحاظ بروز خطا در آن که سبب به خطر افتادن جان مادر و نوزاد و افزایش هزینه های درمان می شود اهمیت دارد(1و12). این مطالعه با توجه به اینکه تاکنون به طور خاص در این مورد و با این تکنیک ها صورت نگرفته است، با هدف ارزیابی خطا در وظایف مامایی بخش زایشگاه بیمارستان تخصصی زنان و زایمان با استفاده از تکنیک های PHEA و EH انجام گرفته است.

Human errors (HEs) include a set of actions that breach the predefined norms, limits, and standards and have a negative effect on the system. Studies have shown that human errors are the source of 90% of incidents in industries [1]. Medical and hospital environments are among the highly complicated work systems prone to HEs due to diversity of tasks, heavy workload, fatigue, misprocessed information, and failure in decision making. Medical errors are among the most common health threatening errors that affect the care and treatment provided to the patient. Medical errors take place in different forms like errors in diagnosis, administered drugs, nursing services, surgery room, and the errors caused by lack of skills [2-4]. Medical errors are not limited to a specific country and all around the world they increase mortality rate and medical costs. As suggested by statistics, more than 98000 deaths in the USA were due to medical errors [5]. Studies have shown that reporting errors in medical care procedures brings in several advantages; however, most of the personnel fear the consequences or patients’ responses [2]. There are many techniques to assess reliability of human such as SHERPA, HEART, ATENA, and EA. Engineering approach (EA) is one of the quantitative assessment techniques to measure probability of human errors, which was first introduced by Zhigiang et al. (2009). Based on this technique, each professional task is analyzed based on three behavioral styles of skill base, rule base, and knowledge base to obtain the probability of human error for each task. By skill base behavior we refer to the behaviors in which the activities are so frequently practiced that they are done automatically with no need for extensive awareness. With regard to rule base behaviors, activities are done with a higher level of awareness and cognition. For such tasks, people follow a set of rule and regulation introduced as instructions. Knowledge base behaviors have the highest behavioral level and they are demonstrated when the individual finds themselves in a new situation where solving problems needs innovation. Another technique used in this study is predictive human error analysis (PHEA) where all HEs are identified and analyzed qualitatively. The main advantages of this technique are ease of use, systematic nature, and its reliance on hierarchical task analysis (HTA). This technique predicts human errors for each task or at any stage and prevents the predicted errors. The reason for using EA technique is that it ranks errors based on their probability in terms of education, level of experience, familiarity with situation, availability of instruction, and time pressure. Through this, tasks with the highest probability of errors are identified and the PHEA would be used to describe the error and solutions to control it. There have been several studies on HEs in medical environment such as HEs in physicians, nurses, and clinical lab experts [8, 11]. Still, there is a paucity of studies on HEs in midwifery. Such errors cause life threatening risks for mother and the infant and increase medical costs [11, 12]. Given the gap in the literature, the present study tries to evaluate error in midwifery tasks in the maternity ward of a genecology hospital using PHEA and EA techniques.

حفظ ایمنی در سیستم خدمات سلامت به معنی رعایت اصولی است که اگر به آن درست عمل شود، آسیبی به مددجو وارد نمی شود و یا احتمال صدمه به کمترین میزان خود می¬رسد. (1) هم چنین انستیتو پزشکی آمریکا ایمنی را به معنی اجتناب از ایجاد هرگونه صدمه تصادفی یا عمدی توسط تیم مراقبتی درمانی مانند صدمه یا مرگ به دلیل عوارض دارویی، عدم شناسایی صحیح بیمار و یا ابتلا به عفونت بیمارستانی تعریف میکند (2) (3). در مراکز درمانی، بخصوص در بخش¬های مراقبت ویژه کودکان، تامین ایمنی از اهمیت خاصی برخورداراست. چرا که کودکان قادر به حفاظت از خود نبوده و برای مراقبت¬های مورد نیازشان کاملاً وابسته به کادر مراقبتی هستند (1). هم چنین سیستم دفاعی بدن کودکان ضعیف¬تر بوده، آسیب پذیری و میزان مرگ و میر و صدمات ناشی از خطا در آنها بیشتر از بزرگسالان است (4) (5). از طرف دیگر در این بخش ها، پرستاران دارای وظایف متعددی هستند و با بیماری های مختلفی مانند تشنج، مسمومیت، کاهش سطح هوشیاری و بسیاری مشکلات دیگر سروکار دارند و در نهایت همه این موارد به همراه سایر دلایل، احتمال آسیب و صدمه به کودک بستری را افزایش می¬دهد (6) (7) (8). در همین راستا سازمان جهانی بهداشت، تامین ایمنی کودکان بیمار را به عنوان یک نگرانی آندمیک و همه گیر در جهان معرفی کرده است و تاکید دارد که عدم رعایت ایمنی کودکان موجب افزایش هزینه ¬های مالی، وارد کردن تنش بر کودک بیمار و خانواده اش و طولانی شدن زمان بستری و افزایش هزینه¬های سیستم خدمات سلامتی و درمانی می گردد(9) (10). بنابراین سازمان¬های بین المللی مانند WHO،انجمن مدیریت خطر مراقبت سلامتی ، جامعه آمریکایی مدیریت خطر مراقبت سلامتی (11) و وزارت بهداشت در کشور ایران با ابلاغ برنامه اعتبار بخشی و اجرای دستورالعمل های تامین ایمنی، در مراکز درمانی سعی دارند تا سطح ایمنی بیماران به خصوص در بخش¬هاي مراقبت ویژه کودکان را ارتقا دهند. این برنامه ها شامل دستورالعمل های رعایت بهداشت دست ،جراحی ایمن ،شناسایی صحیح بیمار ،استریلیزاسیون یا استفاده¬ی فقط یکبار از وسایل تزریقات ،پیشگیری از اتصالات نادرست کاتترها و لوله ¬ها ، سقوط بیمار ،پیشگیری از زخم بستر ،رضایت آگاهانه در پروسیجرهای تهاجمی ،دارو دادن ایمن در تمام مراحل بستری یا انتقال بیمار، ارتباط موثر در زمان تحویل بیمار ، انجام پروسیجر صحیح در محل صحیح بدن بیمار و کنترل غلظت محلول¬های الکترولیت می باشد. بازرسان و ناظرین بر حسن اجرای این برنامه ها از طرف وزارت بهداشت ایران وضعیت ایمنی بخش های درمانی را به طور دوره ای و سالی یکبار، رصد و بررسی می کنند (12). لازم به ذکر است در ایران از میزان بروز خطاهای تیم مراقبتی درمانی آمار دقیقی در دسترس نیست و در عین حال دور از ذهن به نظر می¬رسد که شیوع این خطاها در این کشور از وضعیت مطلوب تری نسبت به کشورهای آمریکا و اروپا برخوردار باشد. آنچه واضح است آن است که میزان خطاهای پزشکی و پرستاری در مراکز درمانی نسبتا بالا است و متاسفانه در بیشتر مواردگزارش نمی شود .(13) مروری بر مطالعات انجام شده در این رابطه نشان می دهد تیم مراقبتی درمانی در اجرای استانداردهای ایمنی توصیه شده توسط WHO دارای مشکلاتی هستند و دلایل متنوعی را برای اجرای ناکافی این گایدلاین ها مطرح می کنند مانند فرهنگ حاکم بر بخش ، مدیریت سازمانی، منابع و نگرش کارکنان(14) (15) (16) (17) (18). با توجه به اهمیت این موضوع، هدف محققین از انجام این پژوهش پاسخ به این سوال بود که وضعیت ایمنی بخش های مراقبت ویژه کودکان در مقایسه با استانداردهای ایمنی WHOچگونه است؟ تا از نتایج آن به منظور رفع اشکالات احتمالی و ارتقاء ایمنی کودکان بستری استفاده گردد.

Observing safety in health services systems means to observe the principles that by embracing them, the patient’s safety is guaranteed or probability of damages is minimized [1]. The Institute of Medicine in America (IOM) defines safety as avoiding any accidental and intentional damages (e.g. death or injuries due to pharmaceutical side-effects, misidentification, and or hospital infections) by the health care team [2, 3]. Providing safety in medical centers and PICUs in particular is of dire importance as children are not capable of looking after themselves. They depend completely on health personnel for medical cares [1]. In addition, the immune system in children is weaker than that of adults so that mortality rate and injuries caused by medical errors in children are higher than adults [4, 5]. On the other hand, nurses in PICUs have to handle several tasks and deal with different diseases like seizure, poisoning, loss of consciousness, and many other problems. All these issues along with many other factors increase the risk of damage to children in hospitals [6-8]. The WHO introduces children’s safety in hospitals as one of the endemic and pandemic concerns and emphasizes that failure to observe children’s safety increases financial costs, tension in patients and families, hospitalization term, and health system costs [9, 10]. International bodies like the WHO, Patient Safety Foundation (PSF), American Society for Health Care Risk Management [11], and Iran Ministry of Health have tried to improve the safety of patients in PICUs in particular by introducing and implementing safety guidelines in heath centers. These guidelines include hand hygiene, surgical safety, patients identification, single use of injection devices, avoiding catheter and tubing misconnection, patient’s fall, bedsore prevention, informed consent for procedures, medication administration safety throughout hospitalization and transfer, communication during patient hand-over, performance of correct procedure at correct body site, and control of concentrated electrolyte solutions. Inspectors and supervisors are in charge of making sure that the guidelines introduced by the ministry of health about safety are observed. The inspections are periodical and once a year [12]. Notable is that there is no accurate statistics about occurrence of medical errors in Iran. Expectedly, the occurrence rate of these errors in Iran might not be better than that in the USA and Europe. Clearly, the rate of medical errors by physicians and nurses in health centers is relatively high and the personnel do not have a good performance in terms of observing safety standards of the WHO. There are a variety of reasons for the failure to implement the guidelines perfectly such as the ruling culture in wards, organizational management, resources, and reporting system [14-18]. Given the importance of the topic, this study tries to compare safety status in PICUs in comparison with the safety standards of WHO. The results can help us to solve probable problems and improve the safety of hospitalized children.

درد ، يک تجربه ناخوشايند و عاطفي مرتبط با آسيب احتمالي يا واقعي بافت مي باشد. علي رغم آن که توجه و کنترل درد يکي از وظايف مهم تيم ارائه دهنده مراقبت سلامتي به شمار رفته، اين موضوع در گروه سني کودکان با چالشهاس زيادي همراه است. کنترل و توجه به درد در کودکان فراتر از فراهم ساختن احساس آسايش براي کودک بوده و تجربه مکرر و يا طولاني مدت درد مي تواند با عوارض کوتاه مدت و دراز مدت براي کودک همراه باشد. از عوارض کوتاه مدت درد مي توان به افزايش ضربان قلب و تعداد تنفس ، بي قراري و افزايش فشار خون کودک اشاره نمود. بي اشتهايي، بي خوابي، سوء تغذيه، ترس هاي شبانه، وخامت شرايط بيماري و حتي مرگ از ديگر عوارض شناخته شده درد در کودکان مي باشند (Evans et al., 2017). مديريت درد در کودکان براي پيشگيري از عوارض دراز مدت رواني و فيزيولوژيک درد ضروري است . کنترل درد يکي از عناصر اصلي مراقبت پرستاري از کودکان به شمار مي رود، ولي به نظر مي رسد هنوز کودکان بستري در بخش مراقبت ويژه کودکان سطوح غير قابل تحملي از درد را در طول اقامت در بيمارستان تجربه کرده و به تناوب تحت رويه هاي دردناک قرار مي گيرند. اين کودکان، روزانه ۲ الي ۲۵ اقدام دردناک ( به طور متوسط ۱۳ اقدام دردناک در روز) را بسته به مدت بستري تجربه کرده (Baarslag et al., 2018). و دفعات انجام پروسيجرهاي دردناک با وخامت شرايط جسمي و هموديناميک کودک افزايش نيز مي يابد (Ramelet et al., 2004, Santos et al., 2018). در ميان پروسيجرهاي درماني شايع، خونگيري به عنوان يکي از بزرگترين منابع درد در بخش کودکان گزارش شده است(Rezai et al., 2017). اخذ خون شرياني يکي از دردناک ترين رويه هاي تشخيصي شناخته شده است که غالبا بدون انجام اقدامي براي کاهش درد حين خونگيري انجام مي شود(Ballesteros-Peña et al., 2018). نتايج مطالعه انجام شده بر روي 100 بيمار بستري در بخش مراقبت ويژه نشان داده است که از ديد بيماران انجام اين رويه يکي از مهمترين نگراني هاي آنها بوده و همچنين معتقد بودند درد ناشي از اخذ خون شرياني بسيار خاص بوده و با ساير دردها تفاوت زيادي دارد.(Hudson et al., 2006). کودکان قادر به پيش بيني درد نيستند و نمي توانند به خوبي بزرگسالان وجود درد را نشان داده و توصيف کنند و غالبا علت آن را درک نمي کنند(Ramelet et al., 2004, Ballesteros-Peña et al., 2018) و اين موضوع خود چالشي براي کنترل درد در اين رده سني محسوب مي شود. شايد بتوان گفت موثرترين راهبرد براي کاهش درد کودکان، محدود کردن انجام رويه هاي دردناک است ولي اين کار هميشه ميسر نيست. دشواري تشخيص درد در کودکان، تجويز داروهاي متعدد در بخش مراقبت ويژه و ترس از تداخل اثر آنها با داروهاي مسکن، شرايط جسمي و فيزيولوژي نامطلوب کودک و ترس از تاثير داروهاي مسکن بر وضعيت کبدي- کليوي کودک، تمرکز تيم ارائه دهنده سلامتي بر درمان و موضوعات مربوط به آن و بي اهميت دانستن درد ناشي از رويه هاي تشخيصي از مسائلي است که کنترل درد را به ويژه حين انجام رويه هاي تشخيصي مانند اخذ خون شرياني از کودک تحت تاثير قرار مي دهد (Ismail, 2016).

Pain is an unpleasant and emotional experience with probable or actual damage to the tissue. Despite the fact that pain control is a key responsibility of health teams, fulfilling it in children is faced with several challenges. Pain control in children is not limited to ensure comfort in children as a frequent and long-term experience of pain can create short/long-term side-effects in children. Among the short-term side-effects of pain are an increase in heartbeat and respiration rate, restlessness, and increase of blood pressure. Loss of appetite, insomnia, malnutrition, night terrors, intensification of symptoms, and even death are also notable (Evans et al., 2017). Pain management in children is also essential to avoid long-term psychological and physiological side-effects of pain. Pain control is one of the main factors in nursing cares for children. It appears however, that children in PICUs suffer unbearable levels of pain frequently. Depending on the hospitalization term, these children experience 2-25 painful procedures (13 procedures on average) per day (Baarslag et al., 2018). The frequency and severity of the painful procedures increase as the physical and hemodynamic conditions of the paints becomes worse (Ramelet et al., 2004, Santos et al., 2018). Among the standard therapeutic procedures, blood sampling is one of the pain sources in children (Rezai et al., 2017). Arterial blood sampling is among the most painful diagnostic procedures known, which is mostly done without any pain alleviation measure (Ballesteros-Pana et al., 2018). The results of a study on 100 patients in ICUs showed that this procedure is one of the main concerns of them so that they found the pain special and different from other types of pains (Hudson et al., 2006). Children are not able to predict pain or demonstrate and describe pain as adults. In most of the cases, they do not understand the cause of pain (Ramelet et al., 2004; Ballesteros-Pena et al., 2018). This is a major challenge for pain control in children. One may say that the most effective way to alleviate control is to minimize and limit painful procedures, which of course is not possible always. The challenging task of detecting pain in children, the large number of medicines used in PICUs and the concerns of the interaction with pain killers, special physical and physiological condition of children, the concerns about the effects of painkillers on liver-renal condition in children, concentration on treatment and paying less attention to the pain caused by diagnostic procedure are some of the issues affecting pain control measures in children during diagnostic procedures like arterial blood sampling (Ismail, 2016).